Mei 2015...

Mei 2015

De lente is in aantocht! Ja, ook hier in Calgary, aan de takken van de bomen zie je al de blaadjes komen, nog even en de grauwe dorre wereld zal weer mooi groen worden. Deze winter was goed te doen, misschien is het omdat je ook went aan de sneeuw en kou, maar ik denk dat deze winter ook echt minder sneeuw is gevallen en er daarnaast blijft de gehele winter altijd de zon schijnen. Dat is echt heerlijk! Toen ik een week geleden in Amsterdam aan kwam, deden mijn ogen letterlijk zeer van alles wat groen was!

Ook in Canada komen steeds de vreselijke nieuwsberichten door, IS, Boko Haram, vliegtuigrampen, ruim een week geleden de verschrikkelijke aardbeving in Nepal; duizenden mensen dood, duizenden mensen zonder huis, zonder voedsel, zonder huis, en dit is nog maar een topje van de vreselijke ellende die in de wereld is, we leven in een wereld die in brand staat, waar we van weg willen rennen, maar nu eenmaal mee moeten dealen. Ieder op zijn eigen manier, ieder in zijn eigen leven, voor onszelf halen wij ons hoop uit ons geloof, het uitzicht dat Jezus Christus terug keert; er een een nieuw Hemel en een nieuwe Aarde zal komen... (Openbaringen 21)
Maar voor de tijd nu, voelt het schrijven van deze waarbenjij blog soms zo overbodig, want waar hebben we het over? Wat moet je nog vertellen, wat valt er te vertellen..
maar ja ook gaat het leven van alledag verder..


Het leven gaat hier zo zijn eigen gang, Calgary begint aardig ons thuis te worden, dit komt vooral omdat we hier ook ons thuis hebben, ik bedoel hiermee een plek waar we ons zelf zijn, een huis waar we ons eigen plek hebben gemaakt. Dat is heerlijk; dat is dus thuis komen!
In Houten hebben gelukkig ook ons eigen huis en thuis nog, (we beseffen dat het een luxe is!) daar zijn we erg blij mee. Heerlijk voor de kinderen, voor hun ook belangrijk dat hun ouderlijk huis er ook voor hun gewoon is, voor hun al moeilijk genoeg dat hun ouders in het buitenland zijn gaan wonen ;), daarnaast als wij, ik meer dan Wim, in Nederland ben, heb ik een huis om ook weer thuis te komen en van hier uit kan ik mijn dierbaren in Nederland bezoeken of ze in ons huis ontvangen, we zijn dankbaar dat we dit hebben..

Eind januari was ik voor een paar weken weer in Nederland, even genieten van alles wat Hollands is, Wim was voor 3 weken de wereld rond aan het reizen en zou tot slot 4 dagen Nederland aan doen, zo konden we samen weer terug naar Calgary terug vliegen..
Ja onze planning was mooi, maar dit liep anders. Inmiddels was Philine geveld door de griep, die in Nederland door de dienstdoende huisarts als Amerikaanse griep werd bestempeld; ( ach ja iemand moet de schuld hebben!) Philine werd zo ziek, dat ik als moeder mijn ticket heb omgezet om voor haar te zorgen, ze kon nauwelijks op haar benen staan. Gelukkig dat ik zo er voor Philine kon zijn. Het leven als expatvrouw met de kinderen in het thuisland wonen, blijft gewoon vliegende keep. Ooit een boek gelezen van een Shell-vrouw; expatvrouw, die in dezelfde situatie zat waar ik nu in zit, toendertijd woonde ik in Japan met ons gezin, het idee om zonder de kinderen ver weg ergens te wonen, was nog ver van mijn bedshow en dacht er weinig of niet over na, wel weet ik dat het boek grote indruk op mij maakte. In Brunei zag ik van dichtbij hoe de vrouwen zonder hun kinderen zich staande hielden, ieder zo op zijn eigen manier, ieder moet zo zijn weg hier in zoeken, nu bijna meer dan 15 jaar later zit ik samen met manlief zonder de kinderen ver weg van iedereen die ons lief is, blijft vreemd en niet zo als het hoort; de kinderen horen toch eerst het huis te verlaten? Nu zit ik inderdaad in de positie van de vliegende keep, ik ben daar waar het nodig is, vlieg ik naar Nederland om even te kijken hoe het met iedereen gaat, soms vlieg ik met Wim mee als hij op businesstrip is dan zien we elkaar vaker, we blijven flexibel, dat is een vereiste in ons bestaan;). Gelukkig zijn we dat allebei ;) (Petje af voor Gerdien, wie doet het haar na!?!, WR)

Begin maart vloog ik weer terug naar Calgary. Het was moeilijk om mijn ticket voor de 2de keer om te boeken. Toen ik eenmaal op de airport was, kwam ik er al snel achter waardoor dit kwam; het vliegtuig zal vol met schaatssupporters en NOS sportverslaggevers; allemaal voor de WK Allround schaatsen 2015, dit jaar in Calgary! Van echte Friese doorgewinterde supporters, familie van de schaatsers, Rintje Ritsema tot aan Henri Schut toe vlogen mee en ik mocht er gezellig tussen in zitten; een waar avontuur om een keer mee te maken.
Wim en ik hadden samen met nog vele andere Nederlanders, ook kaarten voor het WK Allround schaatsen. Een unieke kans om het een keer van dichtbij mee te maken en o zo bijzonder met het Olympic Oval station vrijwel in onze achter tuin ;)

Daar zaten we dan in vol ornaat ( dat betekent; in oranje tenue!..) in het Olympic Oval Stadion. In Heerenveen zou het afgeladen zijn, maar hier in Calgary leeft deze WK allround schaatsen niet zo. Het zijn vooral veel Nederlanders; speciaal ingevlogen Nederlanders, expats en Nederlanders die hier naartoe geëmigreerd zijn, en ook een groep Noren was van de partij! Zondag waren er ineens een bak vol Tsjechen bij, dit om hun Martina (Sábliková) aan te moedigen, die uiteindelijk ook bij de vrouwen de WK-titel in de wacht sleepte.
Het schaatsgebeuren blijft wel echt iets van de Hollanders; er zijn Hollanders die de hele wereld afreizen om de schaatsers aan te moedigen! Gek natuurlijk!
Het was een geweldig feest, ja daar zijn de Nederlandse supporters; vooral bij het schaatsen, dan goed in! We konden goed alle schaatsers zien schaatsen, hun familie zat gewoon tussen het publiek en we werden zelfs op de Nederlandse TV gespot; dit omdat Yep Kramer achter ons zat en hij geregeld in beeld kwam als vader van de Big Star! Ondanks dat onze Irene het niet zo goed deed als anders, was het echt een geweldig weekend. Er hangt ook een prettige plezierige sfeer! Wie wil er nu niet Sven Kramer Goud zien winnen!

Weer even heerlijk genieten van alles wat Japans is; toch een voordeel (naast de nadelen..) als manlief zoveel voor zijn werk de wereld rondreist. Just in time for the Cherry Blossem! Wat een schitterende tijd om dan in Japan te zijn. In Japan betekent de komst van de lente dat de sakura, de golf van kersenbloesem die jaarlijks van zuid naar noord trekt, op het punt van beginnen staat.
Als de kersenbloesem bloeit, trekken veel Japanners er op uit om onder de kersenbloesem te picknicken of te barbecueën. Vrije dagen zijn voor veel Japanners een schaarse aangelegenheid, dus er is een gedegen planning nodig om het meeste uit het bloeiseizoen te kunnen halen. Het weekend dat wij er waren was het dan zover - tienduizenden trokken naar de parken om erbij te zijn. Omdat de bloei maar van korte duur is - slechts twee weken (als het niet te hard waait) - is de kersenbloesem in Japan ook een metafoor voor het leven: mooi, maar vergankelijk. Als eenmaal de kersenbloesem - Sakura - gaat bloeien, luidt het land van de rijzende zon officieel de lente in. Dat is tevens het startschot voor collega's, vrienden en families om zich collectief onder de bomen overmatig te goed te doen aan lekker eten, bier en sake.Heerlijk om hier toeschouwer van te mogen zijn! Het is als zitten op een terrasje in Amsterdam en dan mensen kijken!
En druk dat was het, toen we samen dat weekend vanuit Yokohama met de metro naar Tokio gingen! Het was bij de eerste opstapplaats al overvol, maar dat maakt de Japanners niet uit, er wordt gewoon nog 10 man in elke wagon bijgeduwd (“train stuffing”). Wim kan met zijn lengte de menigte makkelijk overzien en rustig door blijven ademen; ondanks dat ik een kop groter ben dan de gemiddelde Japanner, had ik er toch aardig last van.. laat staan de Japanners zelf. Zij zijn heel wat gewend. Ze zijn gedisciplineerd en iedereen wacht altijd netjes op z’n beurt. Het is altijd opgeruimd en schoon is en niemand schreeuwt, geen luide telefoongesprekken en geen enkele agressie. En gewoon blijven ademen als het druk is, eigenlijk is het altijd druk in Japan ;)
De enige keer dat sommige Japanners even de regels laten voor wat ze zijn, is als ze een paar borrels hebben gedronken. Vooral tijdens de laatste metrorit op vrijdagavond van de centrumstations naar de buitenwijken, puilt de metro ineens uit met luidruchtige, kotsende Japanners. Niet dat wij daar ervaring mee hadden, maar een collega van Wim was verbaast toen hij de laatste metro van uit Tokio naar Yokohama nam.. Een totaal ander beeld dan je normaal van de Japanners hebt. https://www.youtube.com/watch?v=b0A9-oUoMug

Zeker als je de eerste keer de metro van Tokio binnengaat, waan je je in een mierennest. Met duizenden mensen die zich via lange gangenstelsels, grote ondergrondse hallen en tientallen roltrappen naar hogere en lagere verdiepingen haasten. Sommige metrostations gaan wel zeven lagen diep. En overal zitten restaurantjes en winkeltjes. Het lijkt af en toe een geheel verborgen stad onder Tokio.
Aangezien Wim daar is om te werken, heb ik alle tijd om van alles te ondernemen, soms met vrouwen van collega’s, soms alleen. Bezoeken van musea, parken en natuurlijk genoeg winkels om te shoppen.. en zo kom je gelijk bij het idee een stukje te schrijven over toiletten. Het lijkt vreemd, maar naar de wc gaan in Japan is een ware happening. Het kleinste kamertje is – net als de straten van Japan – brandschoon. En openbare wc’s zijn bijna altijd gratis en van alle gemakken voorzien. Dat laatste is echter voor iemand die de Japanse taal niet machtig is, niet altijd handig… Het toilet is bijna een schietstoel. Zoveel knopjes en functies zitten erop. Natuurlijk spoelt en trekt het toilet door maar er zijn meer opties! Zo zit je inderdaad nog geen vijf minuten later op een verwarmde bril en luisterde je naar een meditatief muziekje dat ergens uit de wc-pot leek te komen. (Later werd mij verteld dat dit muziekje dient om ‘plotselinge geluiden’ te verbloemen voor eventueel relaxende buren.) afijn ook een avontuur om de doortrekknop te vinden in de hele rij van knopen, zo’n toiletbezoek is een heel avontuur, maar ja, wat is dat niet in Japan. Daar kan ik meerdere bloggen aan wijden, maar we wonen nu niet in Japan..

Ok, nog één leuk dingetje dan... Wat ook bijzonder is om eenvoudig in restaurants zonder tolk of woordenboek eten te bestellen. Met een Engelstalige menukaart? Nee, met hulp van plastic eten! Veel restaurants hebben vitrines of etalages waar heerlijk eten ligt opgediend. Planken vol met heerlijke sushi, gegrilde yakitori of okonomiyaki. Je weet niet wat je ziet.. soms ook hele kunstwerken, het mooiste is dat als je het gerecht besteld 9 van de 10 keer echt zo op je bord krijgt zoals het in het plastic in de etalage staat. Als aandenken hebben wijzelf ook zo’n kunstwerk van plastic eten in de vitrinekast in Calgary staan. Toch leuk om af en toe ook mensen er mee te foppen, gewoon tussen het andere eten neer te zetten. Wees gewaarschuwd als je bij ons aan tafel schuift!
Voor ons is het vooral ook terugkijkend van veel herinneringen toen we daar met onze kinderen woonden..

Om een indruk te geven wat mijn (Wim’s) werk inhoudt het volgende. Mijn leven wordt voor een belangrijk deel bepaalt door enerzijds de aandeelhouders van de LNG Canada Joint Venture (Shell, Petro-China, Korea Gas en Mitsubishi) en anderzijds door de aannemers die het project voor ons ontwikkelen, CFSW (Chiyoda, Foster Wheeler, Saipem en Worley Parsons). Als LNG Canada team, hebben wij dus met 8 partijen te maken en sinds kort 9, nadat Amec concurrent Foster Wheeler heeft overgenomen. Elk van de aandeelhouders wil graag een van de maandelijkse joint venturevergaderingen ‘in huis’ houden. Vandaar dat ik eind vorig jaar in Seoul zat voor Kogas (Korea Gas), in juni zijn we te gast in Peking en omdat de aannemerscombinatie in Yokohama zetelt, komen we sowieso regelmatig in Japan. De Shell meeting was recent in Den Haag, vandaar dat ik met Pasen in Nederland was.
Omdat bijna de helft van mijn nu 26 jarige carriere bij Shell met LNG te maken had en er verder maar een paar mensen met veel LNG ervaring in het team zitten, lever ik af en toe nog een technische bijdrage (je blijft toch werktuigbouwer), maar de meeste discussies gaan toch over geld en planning, onderhandelingen met aandeelhouders en aannemers. Ook niet onbelangrijk is om er voor te zorgen dat mensen in Japan en Canada productief met elkaar samenwerken, ondanks 15 uur tijdsverschil en slecht 4 dagen 1 of 2 uurtjes dat niet een van beide partijen slaapt of onderweg is. We doen veel aan video conferencing; dan zit je elkaar aan te kijken via een scherm. De hoeveelheid e-mail die mensen aan elkaar sturen heeft absurde vormen aangenomen. Gelukkig kun je met de huidige smart phones (ik heb nog en archaische Canadese BlackBerry) tijdens het overstappen op een vliegveld nog snel even vijf e-mailtjes beantwoorden..... Van de gekke!! Het werk blijft leuk en uitdagend. Begin volgend jaar moet blijken of the aandeelhouders geld genoeg hebben om de finale investeringsbeslissing te nemen. Dan weten we ook wanneer we eventueel naar Kitimat gaan verhuizen.

Veel dingen in Calgary die we in het begin vreemd vonden, vinden we nu gewoon en we nemen zelfs dingen gewoon over.. zoals het altijd maar vragen; “How are you?” en dan ook zoals de Canadezen ook gewoon altijd beantwoorden met ; ‘Yes i am fine”, ben benieuwd wat ze zouden zeggen als ik een een keer antwoord met, “I am not happy today! “..
De Canadezen zijn zeer relaxed, daar kunnen we van genieten, al hoewel je soms ook wel eens op de proef wordt gesteld en denkt; “Schiet nou toch eens op!” Zo heeft het lopend verkeer altijd voorrang; voetgangers stappen zo ineens de weg over; de meeste mensen nemen daar dan ook hun tijd voor en dat wekt soms irritaties op, zeker voor een Nederlander, waar alles snel, sneller moet.. Sta je in de rij van de kassa, de cassiere gerust even een paar minuten wegloopt om een produkt om te ruilen voor de klant. Bij de Starbucks sta je in hele lange rijen voordat je een koffie besteld hebt.. they take their time, het lijkt soms een beetje op de Australische mentaliteit; “Don’t worry mate!”
We kunnen er wel iets van overnemen in ons gehaaste Nederlandse cultuur; waar ‘Tijd is Geld’ geldt!
Met Pasen was Wim voor zaken in Nederland. Zo was hij op Jens in verjaardag in Nederland, dat was extra gezellig voor de kinderen. Zelf was ik dus alleen met de Pasen in Calgary. In de kerk was er met Pasen een mooi theaterstuk. Dit wordt allemaal heel professioneel gedaan, binnen en buiten Calgary wordt het op de christelijke Shine.FM radio aangekondigd en werd er groots uitgepakt. Het theaterstuk leek erg op The Passion, maar dan zonder zingen. Het Paasverhaal werd in deze tijd gezet, modern en toegankelijk voor iedereen. Er waren rondom deze dagen 7 voorstellingen, allemaal uitverkocht! Op eerste paasdag genoten van een heerlijke maaltijd bij collega vrienden, dat was genieten!

De Calgary Flames is de nummer één ijshockeyploeg van Calgary en ze komen uit voor Alberta in de National Hockey League. Ze spelen hun thuiswedstrijden in Pengrowth Saddledome. Op het ogenblik doen ze het beter dan ooit en rijdt de gemiddelde Canadees met de hier bekende Flames vlaggetjes op de auto en dragen ze van jong tot oud de club T- shirt. Zelfs op de schoolbussen zie je nu niet meer waar deze naar toe rijden; maar knippert het ‘Go Flames go” nu voorop de bussen. Mensen komen naar de kerk in ijshockey outfit. Het is een must om een keer een wedstrijd bij te wonen...
Via Shell Outpost hadden we een Beartalk, What to do, when you see a bear; of liever gezegd wat te doen als de beer jou ziet.. het was een ochtend waar we als Shellvrouwen informatie kregen over de beren die hier in en rondom de Rocky's leven. Zeker goed om hier dingen over te horen. Het belangrijkste is om niet in paniek te raken. Voordat je op pad gaat moet je je al afvragen wat als ik een beer tegen kom. Met veel hilarische voorbeelden en veel humor een geweldig leerzame ochtend gehad; nu nog in de praktijk brengen. Eén ding heb ik goed onthouden; het belangrijkste is om een pepperspray bij je te dragen. Een geweer is niet echt handig, want de beer is vaak sneller voordat jij aangelegd hebt.. maar: “When you do have a gun; shoot in your husband’s knee, so that you run faster than him..!”
Terzijnertijd als we in Kitimat wonen, moet ik nog maar eens zo’n training volgen. Want daar staan soms de beren voor de deur van de supermarkt!

Vorige week vloog ik naar Nederland, speciaal voor de verjaardag van onze koning! Nee, dat is natuurlijk mooi meegenomen.Volgende week 11 mei, zijn namelijk wij 25 jaar getrouwd. We vieren dit met onze kinderen, familie en vrienden. We zijn dankbaar dat we dit mogen vieren. Daarna gaan we met onze kinderen een reis naar Israël maken, iets wat al heel lang op ons verlanglijstje staat (tegenwoordig: Bucket List). We kijken er naar uit. Ons huwelijksjubileum vonden we wel een mooie gelegenheid hiervoor... Fijn om ook qualitytime met onze kinderen te mogen hebben. Een mooie tijd ligt voor ons.. 25 jaar getrouwd zijn betekent ook terugkijken. We hebben veel mooie, dierbare herinneringen, maar natuurlijk ook minder mooie en moeilijke herinneringen. Je denkt soms: waar blijft de tijd... Met het vieren van onze 25 jarige bruiloft, en het op reis te gaan naar Israël, hopen we weer nieuwe, mooie en bijzondere herinneringen te maken. Boven alles zijn we blij dat in al deze jaren onze Hemelse Vader er iedere dag bij was, tot op heden is en ook in de toekomst er bij zal zijn! Iets om Hem voor te danken.


Na onze Israël reis, vliegt Gerdien haar moeder mee naar Calgary. 3 weken kan ze meegenieten van ons Canadese leven. Ook weer een tijd om mooie herinneringen te maken, we kijken er naar uit.

Lovely greetings and a big hug!
Wim en Gerdien