Pittige tijden..

De tijd vliegt voorbij, dagen worden weken, weken worden maanden. Inmiddels zijn we alweer heel wat maanden verder na ons laatste waarbenjijnu verslag.
Tussendoor vliegen we nogal eens ergens anders naar toe, dat maakt dat de tijd soms sneller lijkt te te gaan, ik zeg lijkt, want 24 uur blijft 24 uur! Vanaf februari zijn we allebei veel op reis geweest, Wim voor zijn werk, ik naar Nederland omdat mijn moeder geopereerd werd aan haar heup en ik doordeweeks de zorg voor mijn moeder op mij nam. Mijn moeder herstelde vrij snel, en met nog enige maanden fysiotherapie, loopt ze nu weer als van ouds. Voor Wim ook een hele beproeving zo’n lange tijd alleen in Canada te zijn. Gelijkertijd kon ik zo wat extra tijd met de kinderen doorbrengen en zelfs een feestje geven voor Jens, die 25 jaar werd!

In Mei zijn we samen naar Nederland gevlogen, daarna door naar New York en vervolgens naar Japan, intensief maar heerlijke tijd. In Nederland en Japan moest Wim werken, maar het is fijn om s avonds dan samen te kunnen eten en quality time te hebben en niet te vergeten de weekenden. In Nederland hadden we wat tijd voor familie en vrienden, en in Japan konden we een doopdienst bij wonen van de Lifehouse church, waar Wim af en toe naar toe gaat als hij in Yokohama is. De doopdienst werd op het strand in Tsujido, ver buiten Yokohama gehouden, een bijzondere en mooie gebeurtenis. De dagen daarvoor met Hanneke, de vrouw van collega van Wim, de toerist uitgehangen in Yokohama en Tokyo, daarnaast andere collega's ontmoet, altijd goed om contact met elkaar te houden.Wat een feest om weer eens in Japan te mogen rondlopen! Daiso 100 yen shop, coffee art(!) Tokyo Hands, Harajuku... Samen met Hanneke heerlijk genieten van alles wat zo echt Japans is. Japan; het blijft toch een apart gebeuren in dit land. Iedere keer fascinerend te zien hoe alles gaat, perfect om zo er af en toe te kunnen zijn. Of ik er ooit echt weer zou willen wonen, dat weet ik niet. De 3 jaren met ons gezin, waren een geweldige ervaring, maar ook een intensieve tijd. Natuurlijk ook niet te vergelijken met 20 jaar later nu. Toen woonden we in Yokkaichi, een stad waar geen andere expats woonden en we een bezienswaardigheid waren met onze blonde kinderen en Wim met zijn lengte. De meeste Japanners spraken geen woord over de grens. Tokyo en Yokohama zijn moderne wereldsteden, met volop andere expats en Engels sprekende Japanners; een totaal andere wereld weer.

New York, voor ons de eerste keer dat we daar waren! Toch bijzonder voor wereldreizigers als wij. We hebben een heerlijkeweek gehad; wat een wereldstad en ook weer zo anders dan anders. Bijzonder om rond te lopen op Times Square, een Broadway musical te bezoeken en in Central park rond te lopen.. Dan niet te vergeten het Vrijheidsbeeld nu eens in het echt te zien, daarnaast indrukwekkend om 9/11 monument te zien en het museum te bezoeken, wat ongelooflijk drama heeft zich daar afgespeeld...
Ook als echte toerist in de hop on bus gezeten, een tip van een collega om zo eerst heel Manhattan in kaart te brengen. Heerlijk gegeten bij een bijzondere pizzabakker "Lucali" in Brooklyn, die we als tip van Jens via een YouTube filmpje hadden gekregen; geweldig uitje voor onze 26ste trouwdag! Een Italiaan die van zijn huiskamer een restaurant heeft gemaakt en alleen maar pizza's bakt, water wordt geserveerd en alcohol mag jezelf meebrengen; ook geen toetje of een lekkere cappuccino,die kun je in de straat verderop bij een ijssalon bestellen. Grappig genoeg kom je als je daar je cappuccino drinkt, de rest van de mensen die bij Lucali in de huiskamer zaten, ook hier weer tegen. Je moet er wel wat voor overhebben, de mensen staan buiten in de rij te wachten met soms een wachttijd van anderhalf uur. Maar het is echt te moeite waard! Wat een heerlijke pizza's!
We hebben genoten van deze stedentrip!

Jens en Daan kwamen allebei begin juli naar Calgary. Philine werkte als waarnemend verloskundige de hele zomer door. Daarnaast heeft zij ook haar diploma behaald als echoscopiste, bijzonder dat ze in korte tijd deze opleiding heeft afgerond. Eind september hoopt zij een paar maanden op reis te gaan.
Wim moest het eerste weekend dat de jongens er waren in Kitimat werken, we besloten om met z’n allen mee te gaan. Omdat de rechtstreekse vlucht vanuit Calgary is afgeschaft bij gebrek aan klandizie, was het nog een heel gedoe om er te komen. Via Vancouver naar Terrace en daar vandaan een uur met de auto naar het dorp Kitimat. Dan te bedenken dat er werknemers zijn die iedere week vanuit Calgary deze reis moeten maken voor een paar dagen, een hele onderneming.
Kitimat is de plaats waar het LNG Canada project gebouwd moet gaat worden. Een dorp aan de noordwestelijke kust van Britsch Colombia, net onder Alaska.
Een dorp met zo'n 8000 inwoners, met de Haisla als de first nation of oorspronkelijke bewoners. Als we hier uit eindelijk "ooit" zullen gaan wonen, zal dit weer een totaal ander leven zijn dan we nu hebben in Calgary. Twee supermarkten, een DQ hamburgertent en niet te vergeten een Tim Hortons vormen het winkelcentrum in het dorp. Nog een paar "shopping" gelegenheden bevinden zich zo’n 70 km verderop in Terrace (beetje hard gelag voor Gerdien). Het zal het wennen worden, maar ook juist een hele mooie uitdaging. Mijn ervaring is dat in landen waar weinig mogelijkheden zijn, je alleen maar creatiever en inventiever wordt. Ik ben benieuwd. We hoeven voorlopig over Kitimat nog even niet na te denken.....

Het was ongelooflijk leuk om hier in Kitimat te zijn, te zien waar het project wordt gebouwd. Kantoor van LNG Canada te bezoeken en de collega’s in Kitimat te ontmoeten.
Terwijl Wim aan het werk was, nam Marry-Ellen, de PR dame van het project, de jongens en mij op sleeptouw om zo ons wegwijs te maken in Kitimat. Ze gaf uitleg over het project en probeerde beren te spotten, helaas dit keer geen beren op de weg!
Al met al hebben we nu een aardige indruk van Kitimat.
De 3 dagen dat we er waren, verbleven we op het landgoed van een Engelse huisarts en zijn vrouw. Hij woont hier al meer dan 30 jaar. Als bezigheid naast zijn praktijk, heeft hij zijn Engelse landhuis omgebouwd tot een bijzondere bed en breakfast! Wat een feest om hier te zijn, 's ochtend uitgebreid ontbijt met vers gebakken muffins , gebakken eieren met spek en verse bramen en kersen uit de tuin. En dan's avond bij thuiskomst een heerlijke rode wijn bij de openhaard de dag afronden.

Toen we terug kwamen uit Kitimat, kreeg Wim het officiële bericht dat het LNG Canada project met 2 jaar is uitgesteld.. Geen totale verrassing, dubbele gevoelens, blij dat het project niet helemaal gecanceld is en toch ook teleurstelling omdat de hoop was dat in december het project officieel kunnen beginnen aan de start van het bouwen van het project. 2 jaar uitstel...

In Calgary is het onrustig zowel onder de Canadezen als onder de expats. Dit komt door de lage olieprijzen en het verlies van banen. Het is echt crisis in Calgary, waar menig bedrijf te maken heeft met olie. Veel Canadese expats komen weer terug naar Calgary, waar ze geen uitzicht hebben op een baan. Veel expats ( van verschillende bedrijven) worden teruggestuurd naar hun homecountry, maar ook daar is het uitzicht op een andere baan moeilijk. Iedereen leeft in afwachting van en met de onzekerheid van hoe het volgende maand zal zijn.

Het LNG Canada project is vertraagd met een jaar of twee. De olie en gasprijzen blijven zo laag dat er momenteel geen basis is om met het project vooruit te gaan. Een tegenvaller voor onze organsatie, hoewel het al heel wat is dat er geen streep doorheen gezet is. De aandeelhouders vinden het project aantrekkelijk genoeg om ook de komende twee jaar nog geld opzij te zetten om de optie in leven te houden. Het is wel frustrerend omdat we klaar waren om te beginnen. We hadden gehoopt om in December toestemming te krijgen om verder te kunnen gaan. Bovendien moeten we nu ongeveer de helft van de 180 mensen die op het project werken (vanuit Japan, Kitimat, Vancouver en Calgary) naar huis sturen. Waar voorheen mensen in staat waren om elders in de organisatie een baan te vinden, betekent vertrek van het project in de praktijk vaak ontslag. Wij zijn dankbaar dat we nog door kunnen. Ongeacht wat er gebeurt, er blijft altijd genoeg werk over voor een kleinere groep mensen. Voor degenen die het onderspit delven, is het wel bijzonder moeilijk, zeker met kinderen op school. Daarnaast is het een afschuwelijk job om mensen te moeten afwegen om te bepalen wie er wel of niet mag blijven, zeker binnen de expatgroep heb je toch een persoonlijke band met elkaar op gebouwd, ken je de families die er bij horen en dat raakt je dan. Ik moet zeggen, dat ik dit in mijn loopbaan van 27 jaar bij Shell, niet eerder zo’n moeilijke tijd heb heb meegemaakt.

In alles ervaren we zelf altijd een innerlijke rust en vrede die we vaak zelf niet begrijpen. We vertrouwen dat de Here God een plan met ons leven heeft en daar houden we ons iedere keer aanvast. Door het hele expat leven heen , hebben mogen ervaren dat de Here God voor zorgt, waar we ook op de wereld wonen, waar we ook zijn en in wat voor situatie we ook ons bevinden. In goede en mooie dagen en ook in lastige en zorgelijke dagen. Dat wil niet zeggen dat je ook wel eens een nacht er van wakker ligt over hoe of wat dat dingen zo in eens anders kunnen gaan dan je had gehoopt, door ons hele expat leven hebben we extra 0.3
+66.1[ AAZmoeten leren om dingen snel los te laten, dat gaat natuurlijk met vallen en opstaan en we leren in alles ons vertrouwen op onze Here God te stellen.


In dezelfde week dat Wim hoorde dat het project werd uitgesteld, zouden we op vakantie gaan, gelukkig maar dat ik van tevoren alles geboekt had en de keus om gewoon op vakantie gegaan met de jongens daar door niet zo moeilijk was.Ik had een rondreis gepland van Toronto, Niagara Falls, New York, Montréal, Quebec en Ottawa en via Toronto weer terug naar Calgary. We hadden in Toronto een auto gehuurd, terwijl de jongens om de beurt reden, kon Wim af en toe werken en bellen met die en gene. Goede middenweg toch? (Ik heb ook nog gewoon een paar boeken gelezen....).
We hebben een heerlijke vakantie gehad, ongelooflijk veel gezien, gelopen in allerlei steden, maar zeer de moeite waard. Ook nog New York bezocht, ja ongelooflijk zo nog nooit geweest en dan in 2 maanden tijd er 2 keer geweest, we hadden dit graag met ons hele gezin gedaan. Maar Philine; goed om gewoon deze stedentrip samen met je moeder nog een keer te doen!

Het Oosten van Canada is echt wel heel anders dan waar wij wonen; Toronto is de grootste stad van Canada. Echt een drukke westerse stad, bruist aan alle kanten, er is van alles te doen hier. En met Niagara Falls als toeristische trekpleister in de buurt, is Toronto erg populair. Montréal en Quebec zijn steden in het Franstalige gedeelte van Canada, weer een totaal ander Canada. Anders dan waar wij wonen, maar ook anders dan Toronto. Andere supermarktketens, andere fastfoodrestaurants en drugstores, veel gericht op Frankrijk en Franse dingen.Je wordt hier ook als eerste aangesproken in het Frans, dat is wel even wennen. Gelukkig kun wel gewoon met dollars betalen. In beide steden veel bezienswaardigheden, mooie oude kathedralen, bijzondere Hotel de Ville's (stadhuizen) en daarnaast heerlijke terrassen en boulevards, net of je in zuid-Frankrijk bent. Erg de moeite waard om hier naar toe te gaan, zeker leuk als je hier Canadezen spreekt die dan vertellen dat ze uit Quebec komen, je hebt daar dan toch gelijk een beeld bij.
Uiteindelijk hebben we na Quebec, Daan op het vliegtuig in Montréal gezet, hij vloog een week eerder terug naar Amsterdam, met Jens zijn we nog naar Ottawa gereisd, de hoofdstad van Canada. Een stad vol met regeringsgebouwen, en ook veel cultuur, mooie museums en een bruisend uitgaansleven.
We hebben een mooie tijd met elkaar gehad. Jens is nog mee terug gevlogen naar Calgary en na een kleine week is ook hij weer terug naar Amsterdam gevlogen.

Wim heeft zijn hobby uitgebreid en heeft een Triumph TR250 uit 1968 gekocht in Edmonton. Voor de kenners, een TR250 is aan Amerikaanse TR5. Uiterlijk lijkt ie op een TR4, maar dan met een twee-en-halve liter zescilinder. Ook Gerdien vindt het een ‘leuk autootje’. ( nou, niet als ze erin rijdt hoor, dan heeft ze het gevoel als of alles onder haar in elkaar stort. Jens zou zeggen; "Mama, dat is niet alleen een gevoel, het is ook gewoon nog eens zo.." :) ) Het is eigenlijk meer een sleutelobject. Hoewel de motor goed loopt en ik er veel mee rij – alleen om het huis wel te verstaan –de carroserie is slecht met gaten en deuken erin. Zoals een engelse auto betaamt, lekt er olie uit allerlei pakkingen en keringen. Het was fijn dat ik samen met Jens de remmen kon opknappen; remmen ontluchten gaat lastig in je eentje. Het is lekker dat hier geen APK bestaat, maar je wil wel dat je auto altijd goed remt.

De 911 heeft een nieuwe koppeling gekregen. De hele motor moest eruit en omdat ik er dagelijks mee naar m’n werk rijd, heb ik de klus maar aan de experts van Porsche overgelaten. De auto rijdt weer als nieuw, nu met een fabrieks-standaard koppeling. De RS race koppeling en vliegwiel die erin zaten zijn vervangen, en ik moet zeggen dat ik het lichtere vliegwiel met directere motorresponse wel mis. Het koppelen was altijd een uitdaging, waardoor ik vooral in het begin nog wel eens voor joker stond met afgeslagen motor midden op een kruispunt. Dat fenomeen is nu wel verholpen en daar is Gerdien dan wel weer heel erg blij mee...
Afgelopen weekend weer heel mooi weer geweest, dan toeren we heerlijk met open dak in de Rocky Moutains, al hoewel het daar op het ogenblik een topdrukte is met toeristen. Het blijft dat geweldig om daar te zijn.

De komende weken zal Wim veel op reis zijn, hij moet voor het project weer opnieuw allerlei bedrijven bezoeken, samen zullen we ook een paar weken in Nederland zijn o.a. vanwege 55 jarige bruiloft van Wim zijn ouders en kunnen we Philine eind september uitzwaaien. Philine gaat eind september samen met een vriendin voor 3 maanden op reis. Als eerste gaat ze voor zo'n 5 á 6 weken naar de Filipijnen; voor de Glory Reborn organisatie ( www.gloryreborn.org ), gaat zij als verloskundige en haar vriendin als arts in opleiding, vrijwilligerswerk doen. Dat zal weer een mooie ervaring zijn voor Philine op haar vakgebied als verloskundige.
Ook hoopt ze daar een bruiloft mee te maken van Charmaigne, een meisje, die met haar gezin bij ons in Brunei in de kerk zaten. Ze heeft altijd contact via FB gehouden, wel bijzonder dat dit zo samen valt.
Daarna gaat ze met haar vriendin backpacken. Tot slot zal ze de kerstdagen in Calgary door brengen. Mooie vooruitzichten voor een wereldreiziger! Fijn dat we haar nog even kunnen zien voor dat ze aan deze reis gaat beginnen.

Voor nu;
Greetings and a big hug,
Wim en Gerdien