Merry Christmas and a Happy 2015!

De laatste keer dat we deze blog schreven waren wij onderweg naar Japan, Yokohama. Daar hebben we een heerlijke tijd gehad, ofwel ik vooral dan :). Terwijl Wim hard aan het werk was, kon ik heerlijk herinneringen ophalen van alles wat Japans is en alles wat te maken had met de tijd dat wij met ons gezin in Japan woonden. Natuurlijk woonden wij toendertijd in een industriestad, Yokkaichi, alleen met ons gezin tussen de Jappanners. De kinderen gingen naar de Japanse school en we namen voor zover mogelijk deel aan het Japanse leven. We waren een bezienswaardigheid toendertijd; Wim (en zelfs ik ook!) met zijn lengte; de kinderen met hun blauwe ogen en blonde (gele) haren.
Yokohama is een moderne stad vol met rijke Japanners en waar veel expats wonen. Het ligt dichtbij de Hoofdstad Tokio en het hele trein- en metrogebeuren is verweven met het leven in Tokio. Even al het eten weer proeven, dat je in plastic uitvoering in de etalage van de restaurants ziet staan. De leuke hebbedingentjes die je er in overvloed hebt, meer dan ergens anders en gewoon de mensen zelf.. Ook Japanse vrienden van vroeger ontmoet, nu met hun 10er dochters. Geen voeten en benen meer over van het een paar uur op de "tatami" matten zitten ( dit hoort ook bij de oude herinneringen!); maar was zeer de moeite waard! Back in Japan! Gave weerzien met onze Japanese vrienden. De dochters hadden een vertaalboek meegenomen, terwijl ze beter Engels konden dan hun vader... Gelukkig met handen en voeten kom je ook een heel eind! Daarnaast was het leuk om de collega's (met name de vrouwen) van Wim te ontmoeten. Leuk om dingen uit te wisselen over het expatleven en alles wat daarbij hoort… straks als het project in Kitimat doorgaat, zullen we daar met elkaar wonen, dus leuk om nu al wat mensen te ontmoeten. Daarnaast was er Astrid, die we nog van onze tijd uit Nigeria kennen. Ze maakte me heel snel wegwijs in het leven in Yokohama. Nogmaals bedankt, Astrid!
Het was al met al een feestje, ik heb er van genoten! Ook in de grootste 100 Yen shop (DAISO) van Japan geweest, alles en dan ook alles 100 Yen (1 dollar of 70 eurocent), 5 verdiepingen groot... en in Japan hebben ze altijd net even andere dingen. Jammer dat ik maar beperkt aantal kilo's mee terug mocht nemen naar Calgary. Ik hoop zeker nog wel eens met Wim mee te gaan op reis; zeker naar Japan!
In Calgary is de winter weer begonnen! Begin september werd Calgary overvallen met plotselinge hevige sneeuwbuien, 7 september was het 26 C en 8 september was het -8 C! Wijzelf zaten toen net in Japan, maar we kregen via whatsapp en mails allerlei foto s van de sneeuwchaos in Calgary. De weken daarna waren gewoon nog heerlijk; zeg maar een" Indian Summer"! Dat was ook fijn voor Johan, Wim z’n jongste broer, die voor een week op bezoek kwam om gewoon eens te zien hoe we hier wonen en leven. We zijn met elkaar 3 dagen in de Rockies geweest, veel wilde dieren gespot; o.a. 3 beren, 3 moose (elanden) en zelfs een wolf... Het was weer een feest om er rond te rijden (en dat van iemand die zo van het stadsleven houdt..). Daarnaast hebben we Calgary bekeken, veel samen bijgepraat en werd Johan daarnaast in de overige uren aan het werk in ons huis gezet ;). We hebben het ernorm gewaardeerd dat Johan, de moeite heeft genomen om ons helemaal in Canada te komen opzoeken. Fijn om zo een stuk van ons leven te kunnen laten zien.
Inmiddels wonen we al ruim een jaar in Calgary. De meeste dingen zijn gewoon geworden. Sommige dingen wennen en sommige dingen wil je gewoon niet aan wennen; zoals het nummer op noemen van je pasje bij de supermarkt; het blijft me verbazen dat mensen met hun volle verstand al die nummers (8 cijfers of meer!) uit hun hoofd weten. Ik zie het Nederlanders nog niet doen, hun AHbonuspasnummer of enig andere pas op te noemen bij de kassa. Daar zien wij gewoon het nut niet van; als je ook gewoon even snel het pasje kan laten afblieben... Wat ook niet went zijn de wegen in onze wijk, die eigenlijk de gehele winter één ijsbaan blijven. Het is altijd oppassen geblazen, voordat je het weet belandt je bij de buren in het gazon! (Met 4-wielaandrijving ook wel weer leuk natuurlijk, en waar kun je anders een Porsche in het grensgebied proberen ).
Waar we erg van genieten zijn de Rocky Moutains, sneeuw of geen sneeuw, de natuur blijft schitterend! Als ik hier in de stad rij, zie je iedere keer weer het prachtige uitzicht van de besneeuwde Rockies. Echt geweldig om te zien! Als je vanuit ons huis naar Down Town rijdt, is het iedere keer zo mooi hoe die stad ineens dichtbij is, al die grote en hoge gebouwen en iedere keer weer anders van kleur, prachtig. Het blijven de kleine dingen (of zijn het gewoon grote dingen?) waar je van kan genieten. Wat ook went is de vriendelijkheid van de mensen hier, zo ontzettend behulpzaam in de winkels en alle geduld om iemand te helpen (soms ook iets te behulpzaam, waardoor er hele lange rijen ontstaan ;)) alles gaat hier gemiddeld 2 keer zo langzaam en dat geeft natuurlijk ook wel eens de nodige ergenis... Het valt destemeer op als je dan weer even in Nederland bent, hoe anders is het daar! . Of het geknau (accent) van de Canadees, waardoor je ze niet altijd goed verstaat en je soms Yes tegen iets zegt waar je eigenlijk normaal No tegen zou zeggen, Dat geeft soms rare reacties.. om maar niet te spreken over mijn accent, het verraad iedere keer dat ik uit Holland kom!
Wat niet went is dat onze kinderen, ouders, familie en vrienden ver weg wonen en je z niet kunt laten zien hoe wij hier wonen en leven. Dat sommige contacten gewoon heel snel verwateren. Sommige mensen gaven al direct op toen ze hoorden dat we plannen hadden om naar Calgary te verhuizen. Daarentegen worden echte vriendschappen juist sterker en gaan meer de diepte in. Natuurlijk weten we ook uit ervaring door de jaren dat we eerder in het buitenland, echte vriendschap blijft, al zie je elkaar een tijd niet, dan gaat de vriendschap gewoon verder waar we gebleven zijn; dat is echte vriendschap. Zelf schieten we natuurlijk ook aan alle kanten te kort, als we in Nederland zijn blijft onze prioriteit de kinderen en ouders, daarnaast dierbaren in onze familie en vriendschappen. Het blijft lastig, je wordt steeds weer door allerlei verschillende emoties heen en weer geslingerd. Van dit alles blijft de worsteling met name voor Gerdien, maar ja daar ben je denk ik vrouw voor. .. Ook dat hoort bij het expatleven. Daarbij ben ik dan ook heel blij met social media, op FB, zie je mij zo af en toe voorbij komen, dit omdat gewoon contact te hebben met alles wat Nederland is ;)
Verder probeer ik de mensen bij elkaar te brengen binnen LNGCanada, door dat de iedereen verspreidt zit over de stad. komen we elkaar niet tegen, ik ben begonnen met koffieochtenden en daarnaast soms in andere groeps samenstellingen een andere activiteit. Het team dat voor Wim werkt proberen we dan geregeld bij elkaar te brengen, het is goed om elkaar te leren kennen. Voor de kerst hadden we nog een LNGCanada feestje, daar kon je merken dat de partners, elkaar herkende vanuit de koffieochtenden. Dat was leuk om te zien, het gesprek ging daar weer verder. Sommige mensen spreken nu met elkaar af, ontdekken elkaars hobbies en talenten en krijgen zo contacten. Daarnaast ga ik naar de vrouwenochtend in de kerk. De Canadeese vrouwen trekken veel op elkaar aan, maar er blijven genoeg vrouwen van andere nationaliteiten over. Zelf blijf ik dat wel jammer vinden, want tenslotte woon ik niet voor niets in Canada.
Wim moest deze periode veel op reis van Yokohama, Japan tot aan Perth, Australië. Dat was voor Gerdien even een kans om even kort naar Nederland te gaan. Fijn om even tijd met de kinderen en familie door te brengen. Jammer genoeg vloog de tijd. Tussendoor zijn we samen ook nog naar Vancouver geweest. Het blijft een heerlijke stad. Wim vloog vanuit Vancouver direct door naar Zuid-Korea......
Het was voor het eerst dat ik, Wim ooit in Zuid Korea kwam. Samen met een collega hebben we anderhalve dag langer geboekt om een bezoek te kunnen brengen aan de grens met het Noorden. Vier keer zijn we vanaf de Noordelijke kant (Noord-Korea) op dezelfde plaats geweest. Gaaf om het een keer van de andere kant te zien. Het blijft een trieste zaak, één en hetzelfde volk nu al meer dan een halve eeuw in oorlog, hoewel met wapenstilstand. Ik was verbaasd om te zien hoeveel versterkingen en verperringen er aangebracht zijn om noordelingen uit Seoel te weren. We zijn ook nog door een tunnel gekropen die onder de grens doorgaat. Helaas voor de tegenpartij werd de tunnel voortijdig ontdekt. Wel afzien om met een helm op door een tunnel van 1.80m hoogte te moeten lopen, maar wel spectaculair om een keer gedaan te hebben. We hebben iedere keer dat we er op bezoek waren gebeden voor hereniging. Ook nu heb ik de respectievelijke delen van de bevolking voor Gods troon gebracht, maar hoe hereniging ooit mogelijk moet worden is mij een compleet raadsel.
Wim blijft druk met zijn werk, maar in het weekend, als hij niet op reis is, proberen we samen dingen te ondernemen. Zondagsochtend gaan we naar Foothills Alliance Church, als we die dag wat gepland hebben, kunnen we ook de avond er voor, ze hebben hier 3 dezelfde diensten in het weekend (1 op zaterdagavond en 2 op zondagochtend), dus heerlijk flexibel. Soms een avond naar de bioscoop of gewoon thuis in de basement. Laatst gewoon een paar avonden aan de buis gekluisterd met de antieke jeugdserie Q&Q. Voor wie het zich nog herinnert, geweldig om terug te kijken. Ik denk dat als onze kinderen mee zouden kijken, ze ons voor gek zouden verklaren. Voor deze tijd is het ouderwets en slecht gespeeld, maar voor ons o zo geweldig jeugdsentiment. Gelijkertijd quality time met ons tweetjes! Tja van elke dag kun je een feestje maken, soms moet je alleen zelf de slingers even ophangen.. :)
Af en toe drinken we een heerlijke kop koffie in de stad, als het zo uit komt ook bij de Starbucks. Bij de Starbucks is het altijd druk, snel bestellen, betalen en weer doorschuiven om je bestelling op te halen en voor dat ophalen moet je je naam op geven; tja en als je dan Gerdien als je naam opgeeft ben je gelijk weer 5 min. verder; " What? How do you write that? " Hoe je het ook spelt, ze komen er slecht uit; staan dan bij het afleveren van mijn koffie te stuntelen en herken ik mijn eigen naam niet; dus zeg ik in vervolg gewoon Alex; niet van Willem Alexander, maar wel van mijn doopnaam Alexandra, (dan wel vernoemd naar de toendertijd net geboren kroonprins!) en ja dat werkt; Alex is een duidelijke naam, die iedereen begrijpt en weet op te schrijven en dat scheelt weer 5 minuten; alhoewel ikzelf nu wel alert moet reageren als ze roepen, "Cafe Latte Macchiato for Alex!" Het is toch even wennen..
Tussendoor ontving Wim ook nog een oproep van de rechtbank om deel te nemen als jurylid aan een rechtzaak. Hoe weten ze je te vinden; net ruim een jaar inwoner van Alberta en dan nog wel als expat. Geweldig leuk dat eens mee te mogen maken, alleen niet als je aan 24uur per dag al te kort hebt. Wim was er van overtuigd dat hij er niet onder uit kon komen, maar toch op aan dringen van vrouwlief (die de bui al zag hangen...) een bezwaarschrift ingediend. En ja, na enige tijd lag er een brief in de brievenbus met een vrijstellingsverklaring.
Inmiddels is het hier dus volop winter, maar de winter is niet te vergelijken met de winter van vorig jaar. Er is genoeg sneeuw gevallen, en het is koud genoeg soms -26C (met gevoelstemp. van -34C!), maar daarnaast hebben we veel mooie zonnige dagen, dan hoor je gehele dag smeltwater van het dak lopen. Inmiddels schoenen gekocht met goede profiel en voor tempraturen tot -35C. Jammer genoeg blijft het in de straten van veel woonwijken superglad door het vele ijs wat onstaat door het rijden over de besneeuwde wegen, dat blijft gevaarlijk, de nodige ongelukken daar door, veel aanrijdingen (op black friday!) zelfs zo'n 600! Vanuit downtown naar ons huis toe moet je op een geven moment de heuvel op, soms is het zo glad op de weg, dat sommige auto's terugglijden. Dat is oppassen geblazen, een paar weken geleden was het zelfs zo erg, dat het verkeer gewoon helemaal vast stond met auto's die tegen elkaar aan gegleden waren. Chaos ten top met de gladheid. Via LNG Canada (Shell) krijgen we dan ook een mailtje met allerlei instructies waar we op moeten letten als we met gladheid de deur uit gaan, ja, ook ik als partner... ze moeten maar niet weten dat ik eerder dit jaar, toen alle sneeuw weg was en de zon boven alles uit stak, ik gewoon al uitglee over een klein stoeprandje en m’n enkel verstuikte... Moet wel zeggen dat de bemoeienis van het bedrijf soms lijkt het op het vaatdoekje in de keuken van de minister Schippers. Maar in alles is en blijft het bij Shell: Safety First!

In Calgary beginnen zo eind november de meeste mensen hun huis en tuin in de kerstsferen te zetten. Dat gaat met veel verlichten kerstmannen, rendieren en sneeuwpoppen gepaard, veel Canadese huizen zijn van top tot teen versierd met kerstlampjes, deze gaan meestal rond 1 oktober aan tot zeg maar eind april, ongeloofelijk dat in deze tijd zoveel energie verspild wordt. Het geeft wel licht in de donkere dagen!
Ook in de kerk is het volop kerst. Vanaf het eerste weekend in december is alles in kerstsfeer gedecoreerd. Gehele maand december hebben ze hele mooie professionele musicals. Een musicalproductie door kinderen gedaan en daarnaast een grote productie door jong en oud gemaakt. Iedere musical wordt 4 keer opgevoerd voor een zaal van zo'n 1000 man per keer. Het is iedere keer weer een avond uit!
Het LNG Canada project vordert gestaag. Twee grote concurenten hebben hun respectievelijke LNG projecten in British Columbia vertraagd. Het Shell project wordt door de overheid aangemerkt als het meest geloofwaardige. Het valt te bezien of de joint venture partners genoeg geld beschikbaar hebben als de finale investeringsbeslissing genomen moet worden in het tweede kwartaal van 2016. Met de huidge lage olieprijs verdienen de oliegiganten minder geld, ook Shell. Voorlopig kunnen we nog ongeveer een jaar vooruit om het ontwerp van de fabriek af te maken. Het contract met General Electric (GE) voor de aankoop van de gasturbine gedreven compressor treinen is begin december getekend. Dat was een belangrijke mijlpaal, omdat het ontwerp van de fabriek gemaakt is rond de GE machines. Als je dan geen commerciele deal hebt, ben je afhankelijk van één partij met een monopolypositie. Het probleem voor ontwikkelaars is, dat er niemand in de markt is die verglijkbare machines kan bouwen. Rolls Royce komt niet aan de hoge vermogens (100MW) en Siemens heeft geen hoogrendement vliegtuigmachines. Het blijft leuk werk en hopelijk kunnen we ons volgend jaar gaan voorbereiden op de verhuizing naar Kitimat .

Terwijl ik dit schrijf, ben ik druk alles aan het opruimen in huis, voorbereiden voordat de kinderen komen. Alle kerstspullen staan weer vol op te pronken. De kinderen komen allemaal direct wanneer ze kunnen, dat betekent wel dat ze alle drie een andere vlucht hebben. Jens komt vrijdag, Daan zaterdag en Philine is eerst nog op reis voor Open Doors en komt zondag hier naar toe vliegen. We kijken er allemaal naar uit. Heerlijk familytime, gewoon met ons gezin hier in Calgary, verder geen verplichtingen. We hebben plannen om de Rocky Moutains in te gaan, zo geheel anders dan vorig jaar omdat we nu het gebied beter kennen en we meer voorbereid zijn op de kou. Bij de collega's (en hun gezinnen) van Wim, merk je dat iedereen naar de kerstperiode uit kijkt, met name tijd voor het gezin, er worden veel plannen gemaakt, kinderen komen over, gezinnen gaan op homeleave of gaan op vakantie. Iedereen is in deze periode in beweging. Ook onder de Canadezen wordt er veel gereisd, Canada is groot en de vele families zijn verspreidt over het hele land. Veel zoeken ook de warmte op in het Caribisch gebied of in Hawaï.

Na wat problemen met wat koffers en voor Philine wel een hele lange, vermoeiende reis; vanuit Midden Oosten, via Amsterdam naar Calagary, zijn nu alle drie de kinderen hier! Het is gewoon een heerlijk gevoel als gezin bij elkaar te zijn; er is weer extra leven in huis en dat voelt erg goed. De Canadeese Kalkoen is in huis gehaald, om zo deze voor te bereiden voor het kerstdiner; allerlei kookboeken duiken we in om alle tips en tricks meetenemen, wordt het niets dan wordt het een afhaalpizza! (er is net een afhaalpizzeria een straat verder op gekomen!) er zijn binnen ons gezin, mensen die nu hopen dat er iets misgaat met de kalkoen ;) Vandaag hebben Wim, Jens, Philine en Daan weer op de lange latten gestaan; we wonen achter het Canadian Olympisch Park (COP), alvast even warm lopen voor de dagen na de kerst, dan wordt er weer volop geskied!

We wensen jullie een ieder fijne feestdagen en voor het nieuwe jaar Gods onmisbare Zegen!
MERRY CHRISTMAS AND A HAPPY NEW YEAR!
Lieve groeten en a Big Hug,
Wim en Gerdien, Jens, Philine en Daan