Lieve mensen,
Waarbenjij.nu
wordt al aardig de realiteit..
eigenlijk vooral voor Wim, de ene week zit hij in Houston, dan in Japan, Maleisie en dan maar niet over Vancouver en Kitimat te spreken.
Zoals ik al eerder schreef, heeft het zo zijn voordelen, maar ook zijn nadelen..

Zo ging ik van de week afrekenen bij de supermarkt, deed mijn debitcard het niet; iedereen heeft hier een debet en een creditcard, liefst nog een creditcard gekoppeld aan de supermarkt of warenhuis, ze lokken iedereen met extra punten en kortingen om deze creditcard te gebruiken.. afijn, ik was aan het afrekenen; deed mijn debitcard het niet, nog een keer proberen, werkte niet. gelukkig had ik mijn creditcard bij mij... op de terugweg toch even mijn debitcard bij de bank uitproberen, met het zelfde resultaat: geen geld! De volgende dag direct naar de bank, wat bleek; ze hadden mijn debitcard geblokeerd!
De reden was dat er zoveel buitenlands betalingsverkeer was geweest in de laatste maand, dat er iets mis mee moest zijn. Uit voorzorg hadden ze mijn kaart maar geblokkeerd. Ik moest even mee kijken op het scherm of er verkeerde betalingen bij zaten, inderdaad Tokio, Yohohama, Houston, Vancouver, Kitimat Nederland enzo, maar over het algemeen betaalt Wim met zijn debitcard (!?) klopt, want Wim was in deze maand daar allemaal geweest, de bedragen klopten gewoon, geen rare uitspatingen of zo..
Was Wim zijn debitcard ook geblokkeerd? Nee, alleen die van mij. De bankemployer vond dat hij en zijn bank, zeer allert waren geweest en vertelde met trots dat dit het echte securitywerk was! Gevolg: ik kon mijn debitcard weer deblokeren door een nieuwe pincode te nemen; hoe handig is dat! Nu sta ik dus gewoon te stuntelen met afrekenen omdat ik een nieuwe pincode heb.

Soms te veel van het goede, maar zo ik al eerder heb geschreven heeft het ook zijn voordelen..
De komende weken moet Wim in Nederland werken en als verrassing heeft hij een ticket voor mij geboekt om ook mee te reizen naar Nederland!
Heerlijk om even hier de winter te ontvluchten, 2 weken geleden dachten de mensen hier dat de lente was begonnen, alles werd uit de kast gehaald om dit te vieren, alhoewel beter gezegd, ze lieten alles in de kast; geen jas meer aan, truien werden terug gelegd op de hoogste plank en de panty's en lange broeken opgeborgen, tuinset werden klaar gemaakt, inclusief de BBQ ,want het was namelijk 10 C en de zon scheen.. Zelfs Wim had zich voorbereid op zijn Porsche ritten met open dak! Nou de pret was van zeer korte duur; het is weer snowtime; en dat betekent geen showtime op de weg meer! Wim moest halsoverkop de dag dat hij heerlijk met open dak had gereden, 's avonds laat het dak van zijn Porsche nog dicht doen, het zou die volgende dag ineens -5 C worden met sneeuw! Zou een mooi plaatje geweest zijn; de garage uitrijden met de open Porsche en dan in de sneeuwstorm raken.. De pret was dus van korte duur, het afgelopen weekend was er weer volop sneeuw en sneeuwen doet het nu nog, we realiseerden in eens dat het al mei is!

Het Canadese leven hier gaat zo zijn gangetje; zelf wat internetcursussen aan het doen, om o.a. mijn engelse taal op een hoger level te brengen.. als ik in de winkels afreken, zeggen en even een praatje met ze maak; eindigen ze meestal met; "Where are you from?" "I like your accent!" nou dan weet je genoeg! Dat is het zelfde als iemand over een van mijn kunstwerken zegt; "Apart.."..
Daarnaast blijven ze verwonderd over de mooie winterjas (Didi) die ik draag of mijn kleurrijke ketting; misschien toch eens een handeltje beginnen? Over de rest nog maar niet te spreken. Want de kleurrijke boodschappentassen worden ook iedere keer warm onthaald bij de kassa. Bij de kassa staat altijd iemand die de boodschappen voor je inpakt, als jezelf boodschappentassen meeneemt gaat er 3 dollarcent per tas naar een goed doel! Geweldig idee natuurlijk! Ze kennen mij al aardig bij de buurtsupermarkt, al is het al om mijn leuke accent. Overigens heb ik dat accent ook als ik gewoon Nederlands praat.. ;)

Ondertussen hebben ook wij hier onze eerste Koningsdag gevierd! Zaterdag 26 april hadden wij ook met wat andere Nederlanders een feestje gepland. De nacht voor Koningsdag kreeg ik een whats app van Philine dat de vlag hing! Met foto en al! De kinderen zijn echt koningsgezind opgevoed, dat zie je maar weer! :) Ik wil niet zeggen dat ze bij het hijsen van de vlag ook het Wilhelmus hebben gezongen, maar zo ver zijn we zelf ook nooit gegaan.
Om in de stemming te komen had ik voor het feest, al via uitzendingemist het Nederlandse Koningshuis bekeken, gewoon heerlijk even kijken hoe iedereen er van het koninklijk huis er uit ziet en natuurlijk de verrassing van de prinsesjes, die ook nog mee waren gekomen.. Later op het Nederlandse feestje, bleek dat ik niet de enige was die dit had gedaan; als je eenmaal in een ander land woont, lijkt het of je nog meer alle Nederlandse gewoontes en tradities waardeert en ze dus extra mist.
Samen met zo'n 70 andere Nederlanders (+/- 30 volwassen en 40 kinderen) in vol "oranje"ornaat zouden we een parcour van oud Hollandse spelletjes gaan afleggen, ware het niet dat het weer volop sneeuwde. Gelukkig konden we het houden bij spijkerbroek hangen en zaklopen onder een afdak, binnen nog de sjoelbak en mochten we gauw naar binnen om het feest voort te zetten onder een borrel met bitterballen, waar na natuurlijk met z'n allen toasten na het Wilhelmus gezongen te hebben, op onze koning! Lang leve de koning! Hoera, hoera, hoera!

Al met al goed om andere Nederlanders te ontmoeten. Veelal gezinnen met kleine kinderen, ook wat Nederlanders die echt geëmigreerd zijn en eigenlijk stiekem even onder de Nederlanders wilden vertoeven. Daarnaast mensen, waarvan de vrouw een paar keer per jaar naar Calgary komt omdat ze niet in Calgary kan aarden, ook wat 10er gezinnen, deze 10ers zijn volledig geïntergreerd in het Canadese leven.

Ondertussen zijn we meerdere keren naar de bioscoop in Calgary geweest. Bioscopen in Calgary zijn big business. Overal grote cinema's met zo'n 16 bioscoopzalen, waar iedere film 4x op een dag draait (en dan nog gewoon volle zalen!) en de popcornmachines overuren draaien, om niet te vergeten de schoonmakers daarbij ook..
Voor dat je naar de bioscoop gaat is het een kunst om dichtbij een parkeerplaats te vinden, 30 minuten verder en een parkeerplaats buiten de parkeerplaats van de cinema.
Eénmaal in de bioscoopzaal, loopt iedereen binnen met popcorn-bags (afmeting kleine emmers en grote emmers!), pizza punten en longdrinks (alles XXLsize), zit je net in het verhaal van de film, wordt dit verstoort door gekraak van de popcorn of chips. Maar het ergste komt pas als je de zaal gaat verlaten, werkelijk Wim en ik hebben in Nederland heel wat bioscopen van binnen gezien, maar dit is ongelooflijk wat je hier ziet als je zaal en bioscoop verlaat.. overal popcorn, popcorn en nog eens popcorn, op de grond afval van bekers, stukken pizza en dan valt ineens op hoe de je aan de vloer blijft plakken; dit was waarschijnlijk bij binnen komst ook al.... en achteraf viel het mij op de toilet al op dat alles onder de popcorn zat, was overigens laatste keer dat je hier de toilet bezoekt.. waarschijnlijk worden de schoonmakers hier ook onderbetaald en zijn ze ook in staking gegaan.. Volgende maand nog maar eens bekijken of de situatie verbetert is of dat het gewoon bij de Canadese bioscoopcultuur hoort?

In Vancouver hebben we begin van deze maand een heerlijk weekend gehad. Het blijft gewoon een geweldige wereldstad met bijzonder modern architectuur. Dat weekend was ook Jens jarig, dat blijft toch gek ver weg te zitten, terwijl je zoon jarig is. Voor hem zelf nog een veel bizarre dag, een verjaardags dag waar hij de vader van een beste vriend onverwachts moest begraven. Dan zie je hoe betrekkelijk het leven is. Afstand is en blijft dan toch lastig. Op Jens verjaardag hebben we 's avonds met wat Nederlandse collega's van Wim in de stad wat wezen eten. Ze gaan allemaal voor het Kitimat LNG project werken, leuk om zo met elkaar dingen te delen en ook de verhalen te delen die we in het verleden met sommige van hen al elders in de Shell wereld hebben meegemaakt. Goed om herinneringen op te halen en zien hoe het nu met een ieder gaat. Terwijl de kinderen voor Jens zijn verjaardag, met elkaar uit eten waren, zaten wij in Vancouver ergens te lunchen. Wat heerlijk dan om even te kunnen whatsappen met elkaar en zo wat foto's uit te wisselen. Dit was 15 jaar geleden, toen we als gezin in het buitenland woonden gewoon ondenkbaar!
Het LNG project is definitief de volgende fase ingegaan. Nog zo’n twee jaar voor de finale investeringsbeslissing, maar een heel stuk zekerder nu. http://lngcanada.ca/media/. Het komt vaak voor dat na jaren ploeteren, projecten gestopt worden. Ik ben blij dat ik aan een project mag werken wat er gezond uitziet. De concurrentie is hot, er worden momenteel door Jan en alleman zo’n 12 tot 15 LNG projecten ontwikkeld in het Noord-Westen van Canada. Over drie weken tekenen we in Vancouver het Engineering Procurement & Construction contract met een consortium van 4 grote internationale aannemers. Vanaf 2 juni begint dan het engineering werk op basis van het bestek dat door Shell gemaakt is. Ondertussen onderhandelen we nog met de indianen (First Nations), die onder het mom van milieubescherming hun uitzonderingpositie in de grondwet grondig uitbuiten en big dollars (getallen van 9 cijfers voor de komma!) aan voordelen bedingen.
Nog veel werk aan de winkel. Ik reis veel de wereld rond, waardoor ik ook veel van huis ben. Of daar verandering in komt weet ik niet.. Van Yokohama tot Maleisië, Vancouver enz. Overal werkt het ook weer anders, veel onderhandelwerk, daarnaast ook presentaties geven van onze LNG plannen. In Japan kregen we tussen de bedrijven door ook nog een aardbevings- oefening; allemaal direct onder de tafel, voor de Japanners niet zo'n kunst maar met mijn lengte toch een hele beproeving! Ook zal ik Gerdien een keer mee "moeten" nemen naar Kitimat, misschien holt ze wel heel hard gillend weg, maar denk aan de andere kant ze daar veel meer contact met de mensen van het dorp zal hebben en de expatgemeenschap zal veel dichter bij elkaar wonen en elkaar nodig hebben dan in een stad zo als Calgary. Er zal veel meer georganiseerd moeten worden en dat is wel Gerdien haar ding. Over 2 jaar weten we weer meer of de stap naar Kitimat gemaakt zal worden. Nu gewoon doorwerken om alles zo goed te kunnen voorbereiden en we weer door kunnen naar de volgende fase.

De komende weken zullen we dus in Nederland zijn. Wim zal gewoon aan het werk zijn. Gaat een week eerder terug om naar Vancouver door te gaan, Gerdien blijft een weekje langer om zo ook de bruiloft van haar nichtje Frederike mee te maken! Onze kinderen hebben onze prioriteit! En nu iedereen verspreidt woont, is dat een grote uitdaging om ze te zien en te spreken; om nou in Nederland met ze te moeten Skypen gaat wat ver, dan rijden we liever naar ze toe.
De tijd zal weer omvliegen, even goed leuk om elkaar te zien, te spreken in zo ver dit mogelijk is.

Voor nu lieve groeten en een "Big Hugh"!
Wim en Gerdien